Dziennika pokładowego część druga...
- Szczegóły
- Klaudiusz Kobiela
Piątek, 23.01.2009
Musimy te pirackie rekwizyty jeszcze w świetle dziennym zobaczyć. Wyprawa na plażę pontonem udaje się znakomicie, mamy już wprawę we wciąganiu się po linie do palmy. Na brzegu dosłownie znikąd wyłania się znowu Custer, którego przekupujemy, żeby pilnował naszego cennego pontonu. Wprawdzie przywiązaliśmy go stalową linką z kłódką do porzuconych na plaży starych drzwi, ale nigdy nic nie wiadomo. Zwłaszcza na St. Vincent nie.
- Szczegóły
- Klaudiusz Kobiela
Sobota, 24.01.2009
Po, jak zwykle sutym śniadaniu (w myśl hasła trzeba zjadać stare zapasy, nikt tego nie będzie z powrotem do Europy woził) ćwiczymy na pokładzie księżniczki. Naturalnie tylko młodsza załoga: Jola i ja.
- Szczegóły
- Klaudiusz Kobiela
Niedziela, 25.01.2009
Mustique to dla nas punkt zwrotny rejsu. Dalej płynąć już nie możemy, bo nie zdążymy na czas z powrotem do douce France, do słodkiej Martyniki, do Eda z cierpliwymi kasjerkami i do Agatki zawsze z dobrą radą dla żeglarzy zagubionych w cywilizowanym świecie.
A przede wszystkim do Sparkling Charter, którzy Marcella oczekują w piątek po południu. Najpóźniej o siedemnastej.
- Szczegóły
- Klaudiusz Kobiela
Poniedziałek, 26.01.2009
Dzisiaj mamy nasz najdłuższy etap przed sobą. Płyniemy z Kingstown do Soufrière. Czyli opływamy od zachodu całą wyspę St. Vincent, przedzieramy się przez otwarty Atlantyk i dopływamy do Soufrière, które jest położone, jak już wiemy, mniej więcej w 1/3 długości zachodniego wybrzeża St. Lucia. W sumie jakieś 52 nm, jak poprzedniego wieczoru wyliczył Mariusz za pomocą cyrkla, który ma dwie igły, zamiast jednej i ołówka, jak w każdym porządnym, normalnym cyrklu, który pamiętam jeszcze ze szkoły.
- Szczegóły
- Klaudiusz Kobiela
Wtorek, 27.01.2009
Stoję na dziobie Marcella i przyglądam się życiu w zatoce. Jest wcześnie rano, na sąsiednich jachtach Norwegowie jeszcze śpią, w dali widać budzące się do życia miasteczko, przygotowujące się do następnego dnia; dla jednych jak codziennie wytężonego, a dla wielu jak codziennie ospałego. Wkrótce minie ten następny dzień, jak wczoraj i jak przedwczoraj, jak kartka oderwana z kalendarza i prawdopodobnie tylko niewielu pozostanie ten dzień w pamięci, jako coś szczególnego, chociaż powinien, choćby tylko dlatego, że nikt z nas tego dnia drugi raz już nie przeżyje, i że ta niepowtarzalność sama w sobie to już coś szczególnego. Ale o tym wszystkim rzadko myślimy budząc się do życia w Soufrière, na St. Lucia. Budzimy się do codziennych czynności, nie zastanawiając się specjalnie nad tym, bo tak już jest skonstruowana natura ludzka.
- Szczegóły
- Klaudiusz Kobiela
Środa, 28.01.2009
Ze snu budzi nas brutalnie Święty Mikołaj, wali wiosłem o burtę i krzyczy coś o prezentach.
Wypadam na pokład, rzeczywiście jest, na głowie czerwona czapka z białym pomponen; reszta stroju jest już karaibska i Mikołaja nie przypomina. Zamiast rózgi ma wiosło, a zamiast sań deskę surfingową na której stoi. Prezenty ma również na desce: kilka kiści małych bananów i kilka grapefruitów.
Mikołaj kładzie na pokładzie Marcella kilka bananów i jednego grapefruita. Mówi, że się nic nie należy, bo to prezent od Św. Mikołaja. I zaraz odpływa ten nasz szlachetny Mikołaj, zręcznie odpychając się wiosłem w kierunku następnej łódki.
- Szczegóły
- Klaudiusz Kobiela
Klaudiusz Kobiela
Czwartek, 29.01.2009
Budzimy się solidarnie bardzo wcześnie (spaliśmy długo też solidarnie), ale nasi sąsiedzi wstali jeszcze wcześniej, bo gitary już grają na pełnych obrotach, z obu stron, niestety nie to samo, więc nie mamy stereofonii, lecz kakofonię.
Tylko harcerek już nie ma.
Dzisiaj mamy dzień turystyczny; będziemy zatem tylko odpoczywać.
- Szczegóły
- Klaudiusz Kobiela
Piątek, 28.01.2009
To nasz ostatni dzień żeglowania. Płyniemy do Le Marin, tam gdzie nasza przygoda się zaczęła.
Od jutra będziemy znowu tylko zwykłymi turystami, obładowani bagażami będziemy czekać, jak wszyscy na taksówkę i samolot. I nikt z naszych pasywnych współtowarzyszy podróży nie będzie wiedział, nie będzie podejrzewał, że ma obok siebie rasowych żeglarzy, ogorzałych od wiatru, morskiej fali i przygód, o których nasze wnuki będą naszym prawnukom z rozdziawionymi z niedowierzania ustami przy kominku opowiadać. Ale czy te prawnuki będą tego chciały słuchać?
Strona 1 z 2
- start
- Poprzedni artykuł
- 1
- 2
- Następny artykuł
- koniec
